ความเหงา ความหลัง ความจริง
จันทร์เสี้ยวเอยจันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า
ดั่งยิ้มเย้ยคนเหงาเฝ้าถวิล
ดาวก็ช่างกระพริบเล่นเป็นอาจิณ
ราวแลบลิ้นลิ่วตาในราตรี
แว่วขลุ่ยเพลงแสนแสบลอยลมโบก
ราวลอยกลางทะเลโศกสุดแวกหนี
คลื่นเดียวดายถาโถมทับทวี
ชาชินความเหงานี้ทุกวี่วัน
คลื่นที่โหมโครมครามถามหาฝั่ง
เปรียบคนครวญความหลังตามหาฝัน
ละลอกแล้วละลอกเล่าราวอนันต์
สักวันคนคงฟื้นตื่นจากภวังค์
ลีลาวดีบานแล้วโรยละกิ่ง
คนฤาทิ้งความฝันเมื่อใกล้ฝั่ง
ใดใดในโลกล้วนอนิจจัง
แต่ความหลังเวียนวนมิรู้วาย
จันทร์ลาลับกลีบเมฆมืดสนิท
ละครชีวิตปิดฉากคนจากหาย
คลื่นซัดสาดรอยเท้าเลือนพื้นทราย
หนึ่งใบไม้ร่วงสลายไปกับกาล
ม่านหมอกห่มฟ้ากลืนภูผา
สุริยาทอแสงแรงฉายฉาน
สกุณาเริงร้องก้องกังวาน
วัฏสังสารร่ายลีลาศลีลา.
_______________
พอ ๒๒ มี.ค. ๒๕๕๘