ม่านราตรีคลี่พลิ้วริ้วริ้วฟ้า
ทอดทาบมาเป็นสีทองรอคล้องขวัญ
ยึดโยงใยมวลกวีตราบนิรันดร์
ร่วมผูกพันเรื่อยมาเป็นอาจินต์
สายฝนพรมโลมไล้เคลียใบสน
คิดถึงคนอยู่ห่างต่างต่างถิ่น
เคยร่วมเกลียวน้ำใจที่ไหลริน
ณ แดนดินพวกเราเหล่ากวี
บ้างร่ายกลอนอ่อนหวานซาบซ่านซึ้ง
บ้างตราตรึงบาดอารมณ์ที่ขมปรี่
แต่ละท่านเหนือชั้นวรรณคดี
ฝากไมตรีกลกานท์ผ่านเวบกลอน
ยังคิดถึงคะนึงหามิซาสร่าง
แม้จักร้างสานสลักในอักษร
“ชบาบาน”ให้โหยหาอนาทร
เพื่อนกาลก่อนรักยังเข้มเต็มหัวใจ!!.